چه سان تشبيهت كنم؟

آنگونه كه سفيد يا نقره اي چو ماه

مي درخشي

در آسمان تاريك اين شب سرد زمستاني

يا چون دانه هاي برف

پاك و نجيب

مينشيني 

آهسته لب ديوار نگاهم

كه بر پنجره

ثابت مانده در اين نيمه شب

چه آرام قدم ميگذاري

و لغزان

چون نفس هاي گرمم

خودت را ميرساني در باد

به انديشه هاي دور و سركشم

و درآن دور دست روياهاي ، دست نخورده ام

بهار را دعوت ميكني

به مهماني من و شب و سكوت و تنهايي

تو كه مي آيي

همراه با قدم هايت

سبزه و ارغوان

بوسه اي ميزنند

بر دشت خشك نگاهم

و با حرم نفس هايت

تن يخ زده ام

خود را جاري ميكند ، در آغوش نيلوفري ات

و چه زيباست در كنارت

بهار را احساس كردن

و سبز شدن

و رشد كردن

همراه با پيچك هاي باغچه

يا مثل گلي شكفتن

و يا چون كودكي بالغ شدن

ْآري...

با تو بودن يعني

به تكامل رسيدن

دوستان عزيزم شعر از خودم هست